«Շատերը ժողովուրդն ու ամբոխը խառնում են իրար հետ,- գրում է Հովհաննես Թումանյանը, այնուհետև՝ շարունակում:- Սրանք իրար հակառակ բաներ են։ Ժողովուրդն իմաստուն է, ամբոխը՝ հիմար։ Ժողովուրդը ծանր է, ամբոխը՝ թեթև։ Ժողովուրդը մեծահոգի ու բարի է, ամբոխը՝ դյուրագրգիռ, վտանգավոր, չար։ Ժողովուրդն աշխատանք է սիրում, ամբոխը՝ թալան։ Ժողովուրդը խաղաղասեր է, ամբոխը՝ կռվարար։ Եվ ամբոխամիտ ու ամբոխավար մարդիկ երբեմն ամբոխի գլուխն անցնելով, որ մի շատ հեշտ բան է, տիրում են ժողովրդին ու նրան գցում զանազան կրակների ու կռիվների մեջ, որ նա չի էլ երազել։ Սովորաբար, կառավարություններից շատերին ամբոխն է պետք, բանաստեղծին՝ ժողովուրդը»։

Համոզված լինելով, որ գործող վարչապետի և նախկին նախագահների հեռակա «բանավեճը» չպետք է սահմանափակվի նրանց՝ չորսի շրջանակներում, ձևակերպում եմ հիմնական կետերը, որոնք հետաքրքրում են հարյուր-հազարավոր մարդկանց...

ՈՒրեմն, ի՞նչ է իրենից ներկայացնում Արցախի հարցը։ Սովետական Միության ժամանակ Արցախը, ապօրինի (կամ ինչ-ինչ ներքին որոշումներով, որոնց անունը դրել են օրենք), ի թիվս Հայաստանի այլ տարածքների թողել են Ադրբեջանի կազմում, իբրև Ինքնավար մարզ։ Անցնում են տարիներ և, հաշվի առնելով բազմաթիվ էթնիկ ու այլաբնույթ խնդիրներ, Արցախի բնակչությունը (հայությունը), որոշում է, որ ցանկանում է միանալ Հայաստանին։ Սկսվում է «Միացում» շարժումը, այնուհետև խաղի մեջ է մտնում «Ղարաբաղ կոմիտեն» գրաված ԼՏՊ կլանը կամ, այսպես կոչված, «Ղարաբաղ կոմիտե 2»-ը, և «Միացում» շարժումը փոխարինում են «Անկախացում» շարժմամբ:

«Իհարկե, մենք բոլորս ցանկանում էինք հնարավորինս շուտ վերականգնել մեր տարածքային ամբողջականությունը։ Սակայն պատմության տեսանկյունից 30 տարին այնքան էլ երկար ժամանակ չէ։ Այս ընթացքում բանակցությունների ժամանակ բազմաթիվ առաջարկներ են հնչել, և ոմանց կարող է հետաքրքրել, թե ինչու Ադրբեջանը չէր ընդունում դրանք։ Ի վերջո, այս առաջարկների հիման վրա մի քանի շրջաններ կվերադարձվեին Ադրբեջանին առանց պատերազմի,

45 տարի առաջ այս օրը՝ 1979 թ․ դեկտեմբերի 22-ին, Հայոց ցեղասպանության արդարության մարտիկները Փարիզի կենտրոնում «ճամփու դրեցին» Ֆրանսիայում Թուրքիայի դեսպանատան՝ զբոսաշրջության հարցերով կցորդ Յըլմազ Չոլպանին։

Երևանի քաղաքապետարանի մի փոքրիկ պաշտոնյա հայտարարեց, որ միասնական տոմսային համակարգի ներդնումը հետաձգվում է մեկ ամսով և 2025 թվականի հունվարի մեկից այլևս 100 դրամանոց մետաղադրամներ չեն ընդունվելու։ Հասկացա՞ք սրանց կառավարման ապուշությունը: Մանրամասն քննարկենք։

Ադրբեջանի կառավարությունը ստացել է մեր դիմումը՝ 1988-2023թ.թ. ընթացքում բռնի տեղահանված առնվազն 350.000 հայերի վերադարձի իրավունքի և խլված ունեցվածքի փոխհատուցման առնչությամբ՝ ուղղված ՄԱԿ -ի Անվտանգության խորհրդին։

Ադրբեջանի նախագահը խոսում է 300,000 ադրբեջանցիների՝ Հայաստանում հաստատվելու իրավունքի և նաև Արցախում, իբր թե, վնասների հատուցման մասին։

Ալիևի վերջին պահանջների ցանկը Հայաստանի լիկվիդացիայի ծրագրային փաթեթ է։ Հայաստանը չունի որևէ պատկերացում, թե ինչպես է պետք հակազդել։ Բայց 2025-ի հնարավոր ընթացքը ճիշտ հասկանալու համար պրոցեսին ամբողջական է պետք նայել...

Տեսնելով երկրում տիրող էսօրվա շվայտ իրավիճակը՝ անկախ ինձնից հիշում եմ 1920 թիվը․ էն ժամանակ էլ էր նույնը․ թուրքը շարժվում էր Կարս, մի ոտով մտնում Ալեքսանդրապոլ, զուգահեռաբար Երևանում պարբերաբար ինչ-որ տոնակատարությունների մեջ էին...